Drogi donikąd

Idzie lato pełną parą a mnie nosi co by się obciąć - tak na jeża jak za dawnych dobrych czasów, gdy wracałem chudy rekrut po sesji do domu, bez brzucha, bez włosów, bez pieniędzy w brudnym ubraniu i plecakiem pełnym brudnych ciuchów a tułałem się przez pół Polski z miasta Łodzi aż do Zendzburga tylko stopem drogami jak najbardziej drugorzędnymi furami typu Star, Jelcz, Robur by poczuć zapach drogi i otrzeć się o ludzi którzy robią w transporcie dusz ludzkich, pogadać, powspominać, ponarzekać, pożegnać się i każdy w swoją stronę - ja dalej i on dalej poznając kolejnych szoferów, kolejne historie i kolejne deszcze, mgły, palące słońce w drodze na Ostrołękę, przekraczając Wisłę na zburzonym moście pod Wyszogrodem.

Wstawałem jak najwcześniej rano, jechałem MPK na ostatni przystanek Strykowskiej, szedłem kilka kroków dalej i stawałem; byle zjechać z trasy na Warszawę to dalej pójdzie łatwiej i tak rzeczywiście bywało - najgorzej było w miastach - trzeba było przedrałować bez jednej podwózki ale z drugiej strony można było posiedzieć na ryneczku, jeśli był po drodze i zjeść zestaw obowiązkowy: parówka + bułka + kefir i faja ale ta dopiero po drugim roku i dalej w drogę, na rogatki na obrzeża, do drzew, do przestrzeni, do tych pól ogrodzonych drutem rozmaitem,obsypanych gnojem, prześwietlonych świtem - być poza czasem, umykać racjonalnej rzeczywistości, oszukiwać tych nieświadomych ludzi, wciskać im niestworzone historie o pożarach, nocnych ucieczkach przed pijanymi sąsiadami, przepełnionych domach dziecka, ortodoksyjnej rodzince itp. Czasem było pięknie i wpaniale - cały i mokry wylądowałem którejś nocy w walącym się domu byłego recydywisty, który dał mi ciepłe ubranie, koc,  mocną herbatę i pytał o długość Wisły.