inne spojrzenie na kwestię świtu

ze świtami tak już jest, że zawsze przychodzą nie w porę
czasem zbyt wcześnie
wtedy trzeba opuścić ramiona - kochanki / kochanka - niepotrzebne skreślić
przeprosić się z ubraniem
słońcem umyć twarz
myśli odwrócić na zewnątrz

świt to śmierć nocy

Zamrucz mi, Boże

Nowy Rok w oparach płodów rolnych
korki szampana strzelały bardzo długo, bardzo cicho i jakoś tak z oporami
dobrze przy Cure misiepisze
grudniową porą ponownie nawiedziłem Tatry po pas zapadając się w śniegu na szlaku prowadzącym na Giewont, przy blasku księżyca i migocie gwiazd, w cieniu zazdrosnych chmur, które raz po raz bezpardonowo zawłaszczały kamienne wdzięki śpiącego rycerza

nie ma nic trudniejszego, niż ciekawie opisać nudę

słucham czego tylko się da by jakoś się z siebie wyssać,pobudzić - tak do czegokolwiek ale póki co nie mogę zassać

pewnym antidotum na marazm piśmienny byłoby podsumowanie minionego roku ale nie ma czego podsumowywać to znaczy jest ale nie jest ciekawe a ja nie jestem buchalterem

coraz częściej zdaję sobię sprawę z ograniczeń jakie stawia pisanie na blogu bo:
z jednej strony można pisać WSZYSTKO i opisywać każdy nieistotny szczegół istnienia a z drugiej nie można napisać tego najważniejszego, najintymniejszego, najszczerszego bo:
to nie leży w mojej naturze
nie jestem na to gotowy
nie czuję potrzeby
mam to gdzieś
czuję się zagubiony
sam już nie wiem czego tak naprawdę chcę i powtarzam w myślach frazesy typu "życie jest bez sensu" ... bez sensu
pointy nie będzie bo jutro jadę do Warszawy i mam nadzieję, że pociąg będzie stał na peronie, że będzie miał wszystkie koła, działające ogrzewanie i w miarę szczelne okna