Moje zdjęcie
Ma rude włosy, zielone oczy i piegi. Jego matka zmarła gdy miał 35 lat. Ojca nie poznał nigdy. Urodził się późno w nocy w szpitalu z czerwonej cegły. Gdy widzi przestraszoną twarz Franza Kafki ogarnia go smutek. Chciałby wieść spokojne i harmonijne życie a ludziom, których spotka dawać tylko radość, szczęście i dobro. Zawsze, gdy to tylko możliwe, siada nocą na brzegu jeziora i patrzy w okna domu gdzie po raz pierwszy pocałował ukochaną.Ceni szczerość i odwagę. Ma już więcej lat niż Chrystus więc świata nie zbawi...

poniedziałek, 20 kwietnia 2009

Drogi donikąd

Idzie lato pełną parą a mnie nosi co by się obciąć - tak na jeża jak za dawnych dobrych czasów, gdy wracałem chudy rekrut po sesji do domu, bez brzucha, bez włosów, bez pieniędzy w brudnym ubraniu i plecakiem pełnym brudnych ciuchów a tułałem się przez pół Polski z miasta Łodzi aż do Zendzburga tylko stopem drogami jak najbardziej drugorzędnymi furami typu Star, Jelcz, Robur by poczuć zapach drogi i otrzeć się o ludzi którzy robią w transporcie dusz ludzkich, pogadać, powspominać, ponarzekać, pożegnać się i każdy w swoją stronę - ja dalej i on dalej poznając kolejnych szoferów, kolejne historie i kolejne deszcze, mgły, palące słońce w drodze na Ostrołękę, przekraczając Wisłę na zburzonym moście pod Wyszogrodem.
Wstawałem jak najwcześniej rano, jechałem MPK na ostatni przystanek Strykowskiej, szedłem kilka kroków dalej i stawałem; byle zjechać z trasy na Warszawę to dalej pójdzie łatwiej i tak rzeczywiście bywało - najgorzej było w miastach - trzeba było przedrałować bez jednej podwózki ale z drugiej strony można było posiedzieć na ryneczku, jeśli był po drodze i zjeść zestaw obowiązkowy: parówka + bułka + kefir i faja ale ta dopiero po drugim roku i dalej w drogę, na rogatki na obrzeża, do drzew, do przestrzeni, do tych pól ogrodzonych drutem rozmaitem,obsypanych gnojem, prześwietlonych świtem - być poza czasem, umykać racjonalnej rzeczywistości, oszukiwać tych nieświadomych ludzi, wciskać im niestworzone historie o pożarach, nocnych ucieczkach przed pijanymi sąsiadami, przepełnionych domach dziecka, ortodoksyjnej rodzince itp. Czasem było pięknie i wpaniale - cały i mokry wylądowałem którejś nocy w walącym się domu byłego recydywisty, który dał mi ciepłe ubranie, koc,  mocną herbatę i pytał o długość Wisły.

niedziela, 19 kwietnia 2009

Noce w czynie działkowym














Noc na działce pomiędzy dźwiękiem dzwonu, stukotem tramwai - czas oczyszczenia w dymie płonących, zaspanych liści.
 Poza tym znów okradli altankę- tym razem wynieśli zielony, okrągły stół, szufladę - na co komu szuflada? i krzesło które przytachałem z jakiegoś śmietnika. I tak jestem ciekaw co czuje taki fiut wchodząc jak po swoje, rozglądając się jak po tancbudzie i swoimi brudnymi łapami zrywa ze ścian rysunki dzieci po czym mozoli się z kumplem wyciągając stół (stół był ciężki więc musiało być ich dwóch). Potem telepią się przez działki niczym "Dwaj ludzie z szafą" do siatki tam lekki przyczaj czy nikt nie idzie, przerzutka i dyla w długą - może na jakiś wózek, z jakąś plandeką - i co? na Bałuckim opchną lub będą zgłębiać flaszki na melinie przy zielonym stoliku?

czwartek, 16 kwietnia 2009

NORMALNOŚĆ

A gdy już wszystkie drogi będą proste i bez dziur i wszyscy będziemy mieli pracę i mieszkanie i będziemy mogli do woli rozjeżdżać się po wszystkich kontynentach i nasi politycy nie będą się kłócić a nasze dzieci będą studiować na najbardziej prestiżowych uczelniach świata to czy wreszcie będzie normalnie?

sobota, 11 kwietnia 2009

Sernik

Przede wszystkim chciałbym bardzo podziękować Małgorzacie Holisz - to jej przepis zamieszczony w cienkiej książeczce pt."Przepisy czytelników - potrawy na Wielkanoc" stał się kanwą wielu potyczek, potknięć i zwycięstw w mojej kuchni i to wtedy narodziłem się jako domorosły piekarz cukiernik stając się utrapieniem dla całej rodziny zmuszanej od czasu do czasu do kurtuazyjnych zachwytów w stylu "cóż za niecodzienny smak", "jeszcze nigdy nie jadłam takiego sernika" lub "koniecznie musisz dać mi przepis". Oto on:

"Zemleć ser"
Ale jak zemleć ser gdy maszynka do mięsa pamięta młodzieńcze lata towarzysza Edwarda i odpada jej raczka bo gwint przytrzymujący śrubkę się wyrobił?. Nieważne. Po ser trzeba pójść do Pań na Wierzbową - to na końcu ulicy w miejscu gdzie kończy się wszechwładne panowanie betonu a zaczyna się dominacja kojących sił natury. Panie prowadzą sklep od zawsze. Zawsze od szóstej rano. Zawsze uśmiechnięte, zawsze w fartuszkach, zawsze na miejscu - 
jedyny stały i niezmienny punkt we wszechświecie.
Ser musi być świeży, lekko wilgotny, półtłusty i w mokrym papierku. Trzeba go zmielić dwa razy.
Drugim ważnym składnikiem są jaja - powinno być ich osiem.

"Żółtka z cukrem utrzeć do białości i połączyć z serem"
Najpierw trzeba oddzielić żółtko od białka. Pamiętam smukłe dłonie Meryl Streep w "Godzinach". Nie używała skorupek. Rozbijała jajko o brzeg miski by po kilku szybkich i zręcznych ruchach dłoni na ręku zostawało samo żółtko. Białko majestatycznie spływało pomiędzy palcami.
Półtorej szklanki cukru romantycznie wchłania osiem niczego nie podejrzewających żółtek. Wtedy należy wziąć przedmiot:

zwany podobno tłuczkiem lub ucierakiem i rozpocząć proces ucierania szybkimi i mocnymi ruchami po okrągłym wnętrzu  makutry. I w tym momencie miejsce Meryl Streep zajmuje moja babcia, która ubrana w oślizły fartuch i brązową spódnicę pracowicie potrafiła utrzeć do białości każde ciasto. Babcia, która potrafiła wrócić piechotą z Francji na Mazury rodząc po drodze pierwszą ze swoich córek swoimi pomarszczonymi dłońmi dokonywała cudów kuchennej maestrii i to w czasach, gdy wszystko trzeba było wystać, wykombinować lub załatwić. Babcia, która potrafiła wszystko - jak to każda babcia.

"Cały czas mieszając wlać roztopione wystudzone masło, wsypać mąkę ziemniaczaną, cukier waniliowy, bakalie, skórkę cytryny, delikatnie wymieszać z ubita na sztywno pianą z białek".
Masło studzę na balkonie. Balkon wychodzi na ulicę i liceum. W liceum był kiedyś przytułek dla sierot. Teraz nocą rządzi tam portier. Co dzień rano widzę jak ścieli turystyczne łóżko a jego zaspana twarz odbija się w brudnej szybie.

"Masę wlać do tortownicy wysmarowanej masłem i wysypanej tarta bułką. Piec 60min w średnio nagrzanym piekarniku"
Bułę tartą mielę sam. Masło dawno temu też robiłem sam, na wsi gdzie nikt nigdy nie podnosił głosu a horyzont kończył się dalej niż błękitna linia nieboskłonu.

sobota, 4 kwietnia 2009

Co to jest?