Pociąg do podróży

Jakkolwiek by to zabrzmiało lubię wychodzić na tory (tory doprowadziły mnie do miejsca, w którym jestem obecnie, tory widziałem z okien domu, w którym już nie mieszkam, tory widzę codziennie, żyję w ich sąsiedztwie) - lubię tę niepewność i podekscytowanie towarzyszące podróży a już najbardziej ten ostateczny moment, w którym zbliżam się do celu, w pociągu nie ma już prawie ludzi, za oknem słońce zniża się nad horyzontem a ja kończę czytać książkę zabraną w podróż. Przez szybę rozpoznaję znajome kształty, zarys budynków, drzewa , bloki zmieniające kolory, dzieci z każdym rokiem wyższe, znajomy kontur błękitnej tafli jeziora, gryzący zapach dymu wydobywający się z kominów na czerwonych dachach. Pociąg wjeżdża na peron - tyle razy stałem tu z plecakiem czekając, aż ona przyjedzie, czekając na odjazd, na powrót, mając nadzieję, że już nigdy tu nie wrócę, że już zawsze będziemy razem, że już nigdy się nie spotkamy, że to tylko kilka dni, że być może uda mi się wrócić na święta, że będę pisał, obiecuję, że tak musi być i żadne z nas tego nie zmieni